سهراب سپهری

می تراوید آفتاب از بوته ها.

  دیدمش در دشت های نم زده

              مست اندوه تماشا ، یار باد،

                            مویش افشان ،

                                      گونه اش شبنم زده.

لاله ای دیدیم ، لبخندی به دشت

                        پرتویی در آب روشن ریخته

او صدا را در شیار باد ریخت:

                         جلوه اش با بوی خنک آمیخته

رود، تابان بود و او موج صدا:

                          خیره شد چشمان ما در رود وهم

پرده روشن بود ، او تاریک خواند:

                           طرح ها در دست دارد دود وهم

چشم من بر پیکرش افتاد ، گفت:

                            آفت پژمردگی نزدیک او

دشت: دریای تپش، آهنگ ، نور

                                سایه می زد خنده تاریک او.

سهراب