سهراب ۲

لب‌ها می لرزند.  

شب می تپد. 

جنگل نفس می کشد.
 

پروای چه داری، مرا در شب بازوانت سفر ده.
 

انگشتان شبانه ات را می فشارم ،  

و باد شقایق دور دست را پرپر می کند.
 

به سقف جنگل می نگری: 

         ستارگان در خیسی چشمانت می دوند.
 

    بی اشک ،  

            چشمان تو نا تمام است، 

                       و نمناکی جنگل نارساست. 

دستانت را می گشایی ،  

                         گره تاریکی می گشاید. 

                     لبخند می زنی ، رشته رمز می لرزد. 

        می نگری ، رسایی چهره ات حیران می کند.  

        بیا با جاده پیوستگی برویم. 

           خزندگان در خوابند. 

                    دروازه ابدیت باز است. 

                                              آفتابی شویم. 

چشمان را بسپاریم ، که مهتاب آشنایی فرود آمد. 

                     لبان را گم کنیم، که صدا نا بهنگام است.
 

در خواب درختان نوشیده شویم ،  

                       که شکوه روییدن در ما می گذرد. 

باد می شکند ، شب راکد می ماند.  

                                 جنگل از تپش می افتد.
 

جوشش اشک هم آهنگی را می شنویم ،   

              و شیره گیاهان به سوی ابدیت می رود. 

   جوشش اشک هم آهنگی را می شنویم ،  

                   و شیره گیاهان به سوی ابدیت می رود. 

سهراب سپهری