فریاد

در دادگاه من از امروز کسی محکوم نیست . 

اینجا آزاد آزادی تا فریاد بزنی از چه دل خوری ! 

فریاد بزنی از که دلخوری ! 

فریاد بزنی از کی دلخوری ! 

اینجا فقط فریاد بزن چون کسی مزاحمت نیست . 

اینجا کوه و قله اش مال من است . 

تنها صدایش از حنجره ی توست . 

پس بگو من ناراحتم از شرایط کنونی ! 

          فقط دلیلش محکمه پسند باشد نه از سر بی کار ی و بی عار ی.

قهرمانی

                       قهرمانی ات مبارک پرسپولیس محبوبم 

امتحان عجیب

امروز اولین امتحان و به سلامتی دام .  

واقعا امروز با دیدن برگه امتحانی ایم شوکه شدم ................ 

سوالات ۶ گزینه ای ندیده بودم که امروز دیدم .من که نفهمیدم  دلیل از طرح این سوالات چی بود . 

به نظرم اگه  کنکور هم ۶ ....۷.....۸............۹.ده گزینه ای بشه خیال ما راحت می شه چون دیگه فکر کنم کسی قبول نمی شه و این همه فکر لیسانسهای بی کاره مسئولین عزیز  و اذیت نمی کنه .نه؟؟؟؟؟ 

ما که نفهمیدیم!!!!! 

دعا کنید لااقل نمره بگیرم.

سکوت

گاهی هم سکوت  

.............................. کنیم .......................... 

                                                            شاید !!!!!!!!!!!!!!!!!!! 

                                                                              خدا هم  حرفی برای گفتن دارد .

شبی تاریک

در شبی تاریک  

که صدایی با صدایی در نمی آمیخت 

 
و کسی کس را نمی دید از ره نزدیک ، 

یک نفر از صخره های کوه بالا رفت  

و به ناخن های خون آلودروی سنگی کند  

          نقشی را و از آن پس ندیدش هیچکس دیگر. 

شسته باران رنگ خونی را که از زخم تنش جوشید  

و روی صخره ها خشکید.

از میان برده است طوفان نقش هایی را  

که بجا ماند از کف پایش. 

گر نشان از هر که پرسی باز 

بر نخواهد آمد آوایش.

     آن شب  

            هیچکس از ره نمی آمد  

                   تا خبر آرد از آن رنگی که در کار شکفتن بود. 

کوه: سنگین ، سرگران ،خونسرد. 

 باد می آمد ، ولی خاموش. 

                 ابر پر می زد، ولی آرام. 

لیک آن لحظه که ناخن های دست آشنای راز 

رفت تا بر تخته سنگی کار کندن را کند آغاز ، 

    رعد غرید ، 

           کوه را لرزاند. 

برق روشن کرد 

       سنگی را که حک شد روی آن در لحظه ای کوتاه 

                 پیکر نقشی که باید جاودان می ماند.

امشب  

باد و باران هر دو می کوبند : 

                 باد خواهد برکند از جای سنگی را  

و باران هم  

           خواهد از آن سنگ نقشی را فرو شوید. 

                                                    هر دو می کوشند. 

 
می خروشند. 

لیک سنگ بی محابا در ستیغ کوه   

مانده برجا استوار ، انگار با زنجیر پولادین. 

سال ها آن را نفرسوده است. 

کوشش هر چیز بیهوده است. 

کوه اگر بر خویشتن پیچد، 

سنگ بر جا همچنان خونسرد می ماند 

و نمی فرساید آن نقشی که رویش کند  

                                   در یک فرصت باریک  

یک نفر کز صخره های کوه بالا رفت 

                                         در شبی تاریک.  

 سهراب سپهری